در جايى كه ذبح صورت مى گيرد تأكيد دارند واين نشان مى دهد كه تنها نذرى حرام است كه براى بت ها و صنم ها باشد زيرا عادت مردم جاهل بر آن بود، چنانكه قرآن مى فرمايد:

(...وما ذُبِحَ عَلى النُّصُبِ...ذلِكُمْ فِسقٌ).[1]

«...آنچه براى بت ها كشته مى شود... فسق و گناه است».

هر انسانى كه در احوال و رفتار زائران عتبات مقدسه و مرقد اولياى صالح خداوند دقت كند، درمى يابد كه نذر آنان براى خداوند و جلب رضايت اوست و ذبح خود را با نام خدا انجام مى دهند و هدف آنان بهره مندى صاحب قبر از ثواب قربانى و برخوردارى فقرا از گوشت آن است.

فتواى فقهاى اهل سنت

از آنجا كه مسأله ما ،يك مسأله فقهى است، آگاهى از فتاواى فقهاى اهل سنت مى تواند راهگشا باشد، آنان مسأله را به دو صورت تقسيم كرده اند:

أ. هرگاه ميتّى بر انجام عمل نيكى وصيت كند همه فقيهان چهارگانه در لزوم تنفيذ آن اتفاق نظر دارند، و مى گويند: ميت از عمل انسان زنده بهره مند مى شود.

ب. هرگاه ميت چيزى را وصيت نكند ولى فرزندان و بستگان بخواهند كار نيكى در حق او انجام دهند، در اينجا همه فقها به استثناى مالك بر صحت اين عمل اتفاق دارند.

1. فقيهان حنبلى مى گويند: هرگاه كسى قبل از انجام حج واجب بميرد