وَارْزُقْنا وَأَنْتَ خَير الرّازقين) .[1]

«پروردگارا، از آسمان خوانى بر ما فرو فرست تا عيدى براى اول و آخر ما و نشانه اى از جانب تو باشد. و به ما روزى ده كه تو بهترين روزى دهندگانى».

براستى،اگر روز نزول مائده (كه نعمتى محدود و زودگذر است) استحقاق جشن ساليانه را داشته باشد، چرا و چگونه ولادت پيامبر يا روز مبعث او (كه نعمت عظما و جاودان الهى در حقّ بشريت است) استحقاق چنين جشن و سرورى را نداشته باشد؟!

بزرگداشت، نوعى پرستش است!

شگفت آنجا است كه برخى ، بر پايى اين گونه جشنهاى معنوى و روحانى را نوعى پرستش پيامبر دانسته و مى گويند:

«الذكرياتّ الّتى ملأت البلاد باسم الأولياء هي نوع من العبادة لهم وتعظيمهم».[2]

«يادواره ها و برپا كردن جشنهادر ايام ولادت يا وفات اولياء، پرستش آنا ن حساب مى شود و يك نوع عبادت وتعظيم آنان محسوب مى گردد».

اشتباه اينجا است كه هر نوع تعظيم را عبادت و پرستش تلقى مى كنند، در حاليكه عبادت و پرستش، علاوه بر تعظيم، عنصر ديگرى را نيز مى طلبد، و آن اين است، كه انسان براى شخصى كه به او خضوع مى كند قائل به نوعى الوهيّت و خدايى باشد.و الاّ اگر هر بزرگداشتى، پرستش باشد ديگر هيچ فردى را نمى توان در جهان موحّد خواند!