در دو مورد فوق، غذا و رطب تازه به خاطر مقام و موقعيت و نفس طيبه مريم، از غير مجراى طبيعى حاضر شده، بدون اين كه وى مدعى مقامى باشد.

اكنون كه با ويژگيهاى «اعجاز» و «كرامت» آشنا شديم، بجاست كه با مفهوم ديگرى به نام «تبرك» نيز آشنا شويم.

تبرك چيست؟

تبرك برگرفته از «بركت»، به معنى فزونى نعمت است، و در اصطلاح اين است كه فرد موحد با وجود و يا آثار به جا مانده از انبيا و صالحان خير و فزونى بطلبد. اين نه به آن معنا است كه راههاى طبيعى تحقق امور را به روى خود ببندد، بلكه در عين توسل به اسباب طبيعى، باب تبرك را نيز بر روى خود بگشايد و از اين طريق هم فيض الهى را بطلبد.

مسلماً ميان آثار به جا مانده از پيامبران و صالحان، و خيراتى كه بشر از اين طريق به دست مى آورد رابطه مادى وجود ندارد ولى همين طور كه گفته شد گاهى فيض الهى از غير مجراى طبيعى به انسان مى رسد و مشيت الهى بر اين تعلق مى گيرد كه با تبرك جستن به شخص و آثار به جا مانده از او، خواسته طرف برآورده شود واين حقيقتى است كه آيات قرآن آن را تأييد مى كند و روايات متواتر درباره آن وارد شده است و هيچ مانع عقلى براى تأثيرگذارى آثار منتسب به صالحان، وجود ندارد.

اينك به توضيح برخى از آيات در اين زمينه مى پردازيم: