(وَلِسُلَيمانَ الرِّيحَ عاصِفَة تَجْري بِأَمْرِهِ إِلى الأَرْضِ التّي بارَكْنا فيها وَكُنّا بِكُلِّ شَيْء عالمين) .[1]

«باد وَزَنده و تند را براى سليمان رام كرديم، به طورى كه به فرمان وى به سوى سرزمينى كه بركت داديم، جريان پيدا مى كرد و ما به همه چيز عالم هستيم».

نكته قابل توجه اين است كه آيات فوق با صراحت هر چه كاملتر، جريان باد و تعيين مسير و سمت آن را معلول امر سليمان (واراده نافذ او) مى داند چنان كه مى فرمايد: (تَجْري بِأَمرِهِ) : «به فرمان او جريان داشت».

از آيه ديگر استفاده مى شود بادى كه سليمان از آن به عنوان وسيله استفاده مى كرد، از صبح تا ظهر به اندازه مسافت يك ماه، و از ظهر تا شب نيز مسافت يك ماه ديگر را طى مى كرد، و اين مرد الهى مى توانست مسافتى را كه وسائل آن روز تقريباً در ظرف دو ماه طى مى كردند ، در يك روزه طى كند.

درست است كه خداوند باد را رام و مسخر او قرار داده بود، امّا جمله (تَجْري بِأَمرهِ)(به فرمان سليمان حركت مى كرد و از حركت باز نمى ايستاد) صراحت دارد كه امر و اراده سليمان در بهره بردارى از اين پديده طبيعى، كاملاً مؤثر بوده است (تعيين وقت حركت و مسير آن و باز ايستادن آن از حركت).

د. تصرفهاى حضرت مسيح(عليه السلام)

قرآن مجيد بعضى از كارهاى فوق العاده را به حضرت «مسيح» نسبت مى دهد و مى رساند كه همه اين كارها از نيروى باطنى و اراده خلاق او سرچشمه مى گرفت، چنان كه مى فرمايد: