(وَإِنّي عَليه لَقَويٌّ أَمين) .

«من بر اين كار قادر و توانايم و بر خود اطمينان دارم».

هرگاه وجود اين شخص و اراده او در اين كار مؤثر نبود، ديگر دليلى نداشت كه بگويد: من بر اين كار قادر و امين هستم.

ثالثاً، دومى گفت: من آن را در اندك زمان(يك چشم به هم زدن) مى آورم و اين كار خارق العاده را به خود نسبت داد و گفت: (آتيك):«مى آورم».

اگر بنا بود كه قرآن به اين حقيقت تصريح كند:يعنى نفوس اوليا و اراده و خواست آنان و ديگر شخصيتهاى بزرگ در ايجاد معجزه ها و كرامات و تمام امور خارق العاده مؤثر، چگونه روشنتر از اين بگويد تا شايد، شكّاكان زمان، آن را بپذيرند و تأويل نكنند.

رابعاً، خداوند علت توانايى دومى را بر اين كار شگفت آور، آشنايى او به علم كتاب مى داند، دانشى كه از اختيار افراد عادى خارج است و ازعلومى است كه مخصوص بندگان خدا مى باشد،وارتباط با چنين دانشهايى محصول قربى است كه اين نوع افراد با خدا دارند، چنانچه فرمود: (قالَ الَّذى عِنْدَهُ عِلْمٌ مِنَ الكِتاب...) : «كسى كه در نزد او دانشى از كتاب بود، گفت...».

ج. قدرت نمايى سليمان

قرآن مجيد درباره سليمان نبى با صراحت كامل مى فرمايد: باد به هر طرف كه او مى خواست جريان پيدا مى كرد. مسير باد كه جزء نظام آفرينش است به اراده نافذ سليمان تعيين مى گرديد: