وثانياً: آنان بت ها مى پرستيدند و پس از پرستش از آنان طلب شفاعت مى كردند، و آيه حاكى از اين دو عمل است و به عمل نخست با جمله (ويعبدون من دون اللّه) و به عمل دوم با جمله (ويقولون هؤلاء شفعاؤنا)اشاره مى كند، در حالى كه موحدان فقط خدا را مى پرستند و پس از پرستش خداى يگانه از اولياى او طلب شفاعت مى كند.

از اين بيان روشن مى شود كه عطف اين دو نوع درخواست به يكديگر كاملاً بى پايه است.

3. درخواست شفاعت از مرده لغو است

آخرين استدلال آنان اين است كه درخواست شفاعت از اولياى الهى كه از اين جهان رخت بربسته اند كار لغو مى باشد.

پاسخ اين استدلال با توجه به حيات برزخى كه در گذشته به صورت گسترده درباره آن سخن گفتيم، روشن مى شود.

زيرا جايى كه شهيد راه حق در جهان برزخ زنده مى باشند پيامبر شهدا به طريق اولى زنده خواهد بود، و چون در اين باره در فصل حيات برزخى بهصورت گسترده سخن گفتيم بار ديگر تكرار نمى كنيم.

فرض كنيم كه انبياى الهى مردگانى هستند كه سخنهاى ما را نمى شنوند ولى در اين صورت، درخواست شفاعت ما، كار لغو خواهد بود نه كار حرام.

كسى كه در درون چاه مى افتد اگر از رهگذر طلب كمك كند كار او عاقلانه است، و امّا اگر از سنگ هاى دور چاه، درخواست نجات نمايد، كار او كار غير مفيد خواهد بود، نه كار حرام و نه داخل در شرك در عبادت.