زمخشرى مى نويسد:«مقام محمود» كه آيه از آن ياد مى كند،ناظر به موقعيت پسنديده رسول خدا است كه هر كس رسول گرامى را در آن مقام ببيند، از اينكه داراى چنين مقامى است او را ستايش مى كند، چه موقعيتى بالاتر از مقام شفاعت كه مايه ستايش تمام اهل محشر مى گردد.[1]

« شيخ طبرسى» مى گويد: مفسران اسلامى اتفاق نظر دارند كه مقصود از «مقام محمود» همان مقام شفاعت است و مى گويند در روز رستاخيز پيامبر اسلام (صلى الله عليه وآله وسلم)پرچم ستايش (حمد) را به دست مى گيرد، و تمام پيامبران زير آن پرچم قرار مى گيرند، او نخستين شفاعت كننده و نخستين كسى است كه شفاعت او پذيرفته مى شود.[2]

روايات اسلامى كه به صورت تواتر پيرامون اين آيه وارد شده است، توضيح مى دهند: «مقصود از «مقام محمود» همان شفاعت است. سيوطى در «در منثور»[3] و بحرينى در تفسير «برهان»[4] از پيشوايان اسلام ده روايت نقل كرده اند كه براى اختصار از نقل آنها در اينجا خوددارى مى كنيم.

3. پيامبر اسلام (صلى الله عليه وآله وسلم)و عطا در حدّ رضايت

آيه ديگر حاكى است كه خدا به رسول خويش تا آن حد عطا مى كند كه رضايت او را جلب كند چنان كه مى فرمايد:

(وَلَلآخرةُ خَيْرٌ لَكَ مِنَ الأُولى *وَلَسَوفَ يُعْطِيكَ رَبُّكَ فَتَرضى) .[5]