براى اينكه اولياى الهى و بندگان صالح و فرشتگان آسمان ها و حاملان عرش كه عمرى در اطاعت خدا به سر برده اند و گام از دايره بندگى فراتر ننهاده اند، شايستگى تكريم و احترام مى باشند و يكى از مظاهر حرمت گذارى به آنان، پذيرفتن دعاى آنها در مورد گنهكاران آن هم در شرايط مخصوص مى باشد.

شفاعت اولياى الهى بى قيد و شرط نيست. و هرگز مالكان بالذات مقام شفاعت نمى باشند و زمام كار در روز قيامت در دست خداست و او را پيوسته (مالك يوم الدّين)مى خوانيم، ولى در عين حال آن مالك مطلق به اولياى الهى كه داراى منزلتند اذن مى دهد كه چنين تصرفى را انجام دهند.

شفاعت يك نوع تطهير و پالايش است

از نظر قرآن مجيد مرگ پايان زندگى نيست بلكه روزنه اى است به جهان ديگر به نام جهان برزخ كه شيوه زندگى در آنجا با شيوه زندگى در اين جهان كاملاً متفاوت مى باشد. گروهى در آنجا معذّب، و گروهى در نعمت و رفاهند.

گروهى از گنهكاران كه رابطه ايمانى خود را با خدا قطع ننموده و پيوند معنوى خويش را با شفيعان درگاه او حفظ كرده باشند در برزخ، تا حدى به كيفر اعمال خود مى رسند، و همين كيفرها، نوعى تصفيه و پالايش بخشى از عوارض بد گناه مى باشد، اين افراد هنگامى كه گام به محشر مى نهند، به خاطر تصفيه و پالايش نسبى كه در برزخ رخ داده است آمادگى بيشترى براى مغفرت و آمرزش پروردگار جهان دارند، و از نظر واقع گرايى شفاعت شافعان،