نفع و ضرر در دست خدايان دروغين آنهاست،و نصرت و پيروزى در جنگ از آن آنان مى باشد از اين جهت آنها را عبادت مى كردند تا ازاين مزايا بهره مند شوند، در حالى كه كار متوسلان اسلامى فرسنگ ها از اين عقيده دور است، نفع و ضرر، پيروزى و شكست را از آن خدا مى دانند، و هرگز خضوع آنان ناشى از اعتقاد به الوهيت معصومان نيست بلكه از اين نظر است كه آنان بندگان ممتاز خدا مى باشند.

غالباً در دعاها ما مى گوييم «بجاه محمد وآل محمد» اين جاه چيست، اين جاه همان منزلتى است كه خدا به آنان داده و قرآن هم گروهى از انبيا را با اين لقب ياد كرده است چنان كه درباره موسى مى فرمايد: (وَكان عِنْدَ اللّه وَجيهاً)[1] و در باره مسيح مى گويد:(وَجيهاً فِي الدُّنيا والآخرة)[2] اين وجاهت نقل خداست كه نتيجه آن منزلت و تقرب نبى الهى است.

اشكال چهارم: توسل استعانت از غير خداست

انسان متوسل در شدايد و سختى ها، از غير خدا استعانت مى جويد و حال آن كه بايد از خدا استعانت جست چنان كه مى فرمايد: (وَإِيّاكَ نَسْتَعين).

پاسخ: اين اشكال از آن كسى است كه از الفباى قرآن آگاه نيست وما در گذشته يادآور شديم كه يك فعل در عين نسبت به خدا به بنده خدا نيز نسبت داده مى شود، و مواردى را از قرآن برشمرديم، مانند: قبض روح،نگارش اعمال و غيره.