4.خليفه دوم به عموى پيامبر (صلى الله عليه وآله وسلم)متوسل مى شود

بخارى در صحيح خود نقل مى كند كه در خشكسالى ها، عمر بن خطاب به وسيله عباس فرزند عبدالمطلب طلب باران مى كرد، و چنين مى گفت: اللّهمّ إنّا كنّا نتوسل إليك بنبيّنا فتسقينا، وإنّا نتوسل إليك بعمّ نبيّنا فاسقنا فيسقون.[1]

در صحت سند نبايد گفتگو نمود چون روايات بخارى نزد اهل سنت از صحت تام برخوردار است، سخن در دلالت اوست.

هرگاه اين حديث را بدست هر انسان عرب زبانى بدهيد كه قبلاً ذهن او آلوده به مسايل اختلافى نباشد مى گويد: خليفه وقت عباس عموى پيامبر را ميان خود و خدا واسطه قرار داد تا خدا به خاطر او به ديگران نيز رحم كندو باران بفرستد.

و مفاد توسل در اينجا اين است پروردگارا! اگر ما شايسته نزول باران نيستيم عموى پيامبر به خاطر پيوند با او از منزلت و مقام عظيمى نزد تو برخوردار است.

پروردگارا! به خاطر اوباران رحمت بفرست.

در اينجا سؤال مى شود كه اگر هدف توسل به شخصيت بود خود پيامبر براى اين كار شايستگى بيشترى داشت و منزلت عباس پرتوى از منزلت پيامبر است، چرا پيامبر را رها كرده و عمو را شفيع قرار داده اند.

پاسخ آن اين است كه در نماز استسقا كسانى را شفيع قرار مى دهند كه از نظر سرنوشت با باران طلبان يكى باشند مانند كودكان و پيران سالخورده تا