1. زكريا محيى الدين نَوَوى(631ـ 676) مى نويسد:زائر رو به رسول خدا كند و درباره خويش به او متوسل شود، و به وسيله او به سوى خدا شفاعت جويد و از زيباترين چيزها همان است كه ماوردى، قاضى ابوالطيب، و ديگر اساتيد ما از عُتبى با تحسين نقل كرده اند.

عتبى مى گويد: من نزد قبر رسول خدا بودم مردى از بيابان آمد و گفت: السّلام عليك يا رسول اللّه، سمعت اللّه يقول: (ولو أَنَّهُمْ إِذْ ظَلَمُوا أَنفسهُمْ جاؤوكَ فَاستَغْفروا اللّهَ وَاستَغْفَرَ لَهُمُ الرَّسُولُ لَوَجَدُوا اللّه تَوّاباً رَحيماً) وقد جئتك مستغفراً من ذنبى مستشفعاً بك إلى ربّى.[1]

«سلام بر تو اى رسول خدا، شنيدم خدا مى فرمايد: هرگاه آنان بر خويش ستم كنند و نزد تو بيايند و از خدا طلب آمرزش كنند و رسول خدا نيز براى آنان درخواست مغفرت كند، خدا را توبه پذيرِ مهربان خواهند يافت. اى رسول خدا، اينك من به نزد تو آمدم، از گناهم استغفار مى كنم و تو را شفيع به سوى پروردگارم قرا رمى دهم».[2]

تصور نشود كه تنها نووى وچند نفر از اساتيد وى، به صحت درخواست دعا از پيامبر، قائل شده اند; محدثان و فقيهان ديگر نيز اين شيوه از زيارت را در كتابهاى خود نقل كرده اند.

2. ابن قدامه حنبلى (متوفاى 620) در آداب زيارت پيامبر اكرم (صلى الله عليه وآله وسلم)ضمن طرح اين مطلب كه: « زيارت قبر پيامبر مستحب است»، از ابو هريره