بودم، به من وصيت كرد كه او را به نحوى كه پيامبر خدا(صلى الله عليه وآله وسلم)دستور داده است تلقين دهم. پيامبر دستور داده است هر موقع از دفن افراد فارغ شديد يك نفر بر بالين او قرار گرفته، او را به نام خود و نام مادرش خطاب كند. زيرا او مى شنود ولى پاسخ نمى گويد. سه بار اين كار را تكرار كند و به او بگويد: «أُذكرْ ما خرجتَ عليه من الدنيا شهادة أن لا إله إلاّ اللّه و انّ محمّداً رسول اللّه و أنّك رضيتَ باللّه ربّاً و بالإسلامِ ديناً و محمّد نبيّاً و بالقرآنِ إماماً». سپس افزود: در اين موقع دو فرشته سؤال كننده او را ترك مى كنند و به يكديگر مى گويند چرا بنشينيم؟ تمام آنچه را مى خواستيم به او تلقين شد....[1]

اصل سوم

ارتباط دوجهان با يكديگر

بررسى هاى پيشين دو اصل را ثابت كرد:

1. واقعيت انسان، همان نفس مجرّد و روح جاودان اوست.

2. مرگ پايان زندگى نيست، بلكه دريچه اى به جهان ديگر بوده و انسان پس از مرگ، زندگى جاودانه دارد.

اصل سومى كه آن نيز در اين بحث از اهميت والايى برخوردار است، وجود رابطه ميان اين جهان وجهان برزخ است. زيرا ممكن است تصور شود كه بين اين دو نوع زندگى، حائلى استوار، مانع از مشاهده و استماع كلمات است.

در اثبات اين اصل، از تجربيات غربيان در باره ارواح صرف نظر مى كنيم، چه،ممكن است برخى از آن آزمونها قابل اعتماد نباشد و فقط مسأله