اگر ذيل آيه نبود (وَ يَومَ تَقُومُ السّاعة) ، مفاد بخش نخست چندان روشن نبود، ولى با توجه به ذيل آيه، روشن مى گردد كه مقصود همان عذاب دوران برزخ است و گرنه تقابل دوجمله صحيح نخواهد بود.

4.امت نوح پس از غرق شدن، وارد آتش شدند

(مِمّا خطيئاتِهِمْ أُغْرِقُوا فأُدْخِلُوا ناراً فَلَم يَجِدُوا لَهُمْ مِنْ دُونِ اللّهِ أَنْصاراً).[1]

«به سبب خطاهايى كه مرتكب شده بودند، غرق شدند و در نتيجه وارد آتش گشتند، وجز خدا،براى خود كمك و ياورى نديدند».

ممكن است تصور شود كه، ورود آنان به آتش چون قطعى بود از اين جهت به لفظ ماضى آورده شد (فأُدْخِلُوا ناراً) ، ولى يك چنين تأويل، علاوه بر اينكه بدون شاهد صحيح نيست، بر خلاف ظاهر آيه مى باشد.

اگر مقصود اين بود ، لازم بود به جاى (فادخلوا) «ثمّ ادخلوا» بگويد زيرا بنابر اين احتمال، ميان غرق در اين جهان و ورود به آتش در روز رستاخيز ساليان درازى فاصله وجود دارد.

بنابر اين تأويل، باز ناچاريم جمله (فَلَمْ يَجِدُوا) را كه حاكى از گذشته است، نيز تأويل كرده و از طريق محقق الوقوع بودن تفسير كنيم و بگوييم چون محقق الوقوع بود از اين جهت جمله «لم يجدوا» كه بر گذشته دلالت مى كند آورده است والاّ حقيقت آن در آينده تحقق خواهد پذيرفت اين همه تأويل بدون شاهد، صحيح نيست.