(لا تَرْفَعُوا أَصواتكُمْ فوقَ صوتِ النَّبىّ) .[1]

«صداى خود را بلندتر از صداى پيامبر نكنيد».

و گروه ديگرى را ستايش كرده آنجا كه فرموده است:

(انّ الَّذينَ يَغُضُّون أَصواتهُمْ عِنْدَ رَسُول اللّه أُولئِكَ الّذينَ امْتَحَنَ اللّه قُلُوبهُمْ لِلتَّقْوى).[2]

«كسانى كه نزد پيامبر از صداى خود مى كاهند، آنان كسانى هستند كه خدا دلهاى آنان را به تقوا و پرهيزگارى آزموده است».

نيز خداوند گروهى را كه در پشت غرفه پيامبر (صلى الله عليه وآله وسلم)فرياد مى كشيدند ومى گفتند: اى محمد، هر چه زودتر از اتاق بيرون بيا، نكوهش نموده و مى فرمايد:

(إِنَّ الَّذينَ يُنادُونَكَ مِنْ وَراءِ الحُجُرات أَكْثرهُمْ لا يَعْقِلُون).[3]

«كسانى كه تو را از پشت اتاقهاى مسكونى تو، با صداى بلند مى خوانند بيشترشان نمى فهمند».

سپس افزود: احترام پيامبر پس از درگذشت او، بسان احترام او در حال حيات است.

وقتى سخنان مالك به اينجا رسيد منصور دوانيقى به خود آمده، و به مالك گفت: به هنگام دعا رو به قبله بايستم دعا كنم يا رو به حجره رسول خدا؟

مالك در جواب گفت: چرا، از رسول خدا رو برگردانى در حاليكه او وسيله تو، و وسيله پدرت آدم تا روز قيامت است. رو به حجره رسول خدا كن و از او طلب شفاعت كن، خدا شفاعت او را مى پذيرد. خدا مى فرمايد: (وَلَو أَنَّهُمْ إِذْظَلَمُوا أَنفسهُمْ جاؤوك فاستغفروا اللّه واستغفر لهم الرسول).[4]