قلبى نيست بلكه اثر آن است يعنى عمل به گفتار آنان است و به مقتضاى اطلاق آيه[1] بين دو صورت در زير فرقى نيست و بايد در هر دو صورت به قول بيم دهنده عمل كنيم:

1. سخن او يقين آور باشد، در اين صورت عمل به سخن او تقليد نيست بلكه عمل به علم است.

2. قول او مفيد ظن و گمان باشد، در اين صورت به مقتضاى اطلاق آيه بايد به آن عمل كرد و چنين عملى جز تقليد چيز ديگرى نيست.

بنابراين آيه نفر، همان طورى كه مى تواند دليل بر حجيّت خبر واحد باشد مى تواند دليل بر صحت تقليد از مجتهد باشد.

ب. آيه سؤال

(و ما أرسلنا قَبلَك إلاّ رجالاً نُوحى إليهم فسئلوا أهلَ الذِّكر إن كُنتم لاتعلمون)[2]

«ما پيش از تو، جز مردانى كه به آنان وحى مى كرديم نفرستاديم، اگر نمى دانيد از آگاهان بپرسيد»

ظاهر آيه اين است كه انسانهاى ناآگاه از افراد آگاه بپرسند و