كُنّا بِه مُشرِكِين * فَلَم يَكُ يَنفَعُهم إيمانُهم لَمّا رَأَوا بَأسَنا سُنّت اللِّه الَّتى قَد خَلَت فى عِبَادِه وَ خَسِرَ هُنالِك الكَافِرون).[1]

«پس هنگامى كه عذاب ما را مشاهده كردند گفتند: «به خداوند يكتا ايمان آورديم و به آنچه آن را شريك خدا قرار مى داديم كافر شديم» اما ممكن نبود آنگاه كه عذاب ما را ديدند ايمانشان به آنها سود بخشد. (اين) سنت خداوند است كه همواره در ميان بندگانش جارى شده و در آنجا كافران زيانكار شدند».

امام هادى (عليه السلام) از اين آيه حكم ذمى را استخراج كرده كه به زن مسلمانى تجاوز كرده و به هنگام اجراى حدّ اسلام آورده بود تا از اين طريق از مجازات معاف شود امام هادى (عليه السلام) فرمود اين ايمان، ايمان خوفى است و منشأ آن ترس از عقوبت است. به حكم همين آيه مباركه كه مى فرمايد: «هنگامى كه عذاب ما را ديدند ايمان آوردند ولى ايمان آنان سودى نبخشيد». ايمان اين ذمى او را سود نمى بخشد.

4. رجوع به احاديث فقهى

پس از آگاهى از كيفيت مسأله در قرآن مجيد نوبت آن مى رسد