بقاء بر تقليد ميّت

بقاء بر تقليد ميّت از مسائلى است كه در قرن سيزدهم در عصر صاحب فصول(م1254) و صاحب جواهر(م1266) عنوان شده است و در كتابهاى پيشينيان عنوانى ندارد و اقوال فقيهان متأخر درباره آن مختلف است. برخى آن را مطلقاً جايز مى دانند، برخى ديگر آن را شاخه اى از تقليد ابتدائى از ميّت مى پندارند، برخى ديگر مى گويند در مسائلى كه آموخته و يا عمل كرده است مى تواند باقى بماند.

صورت مسأله اين است كه اگر كسى در حال حيات مجتهد از او تقليد كرد و بعداً مرجع او درگذشت آيا مى تواند در احكام شرعيه به آراء مجتهد پيشين خود عمل كند يا نه، در اينجا سخن در دو مورد است:

1. مقتضاى قاعده اوليه.