محال است.

وآنجا كه براى أو «مَثل» ثابت مى نمايد، مقصود اسماء وصفات الهى است كه از كمالات خدا حكايت مى كنند.

بنابراين معنى آيه دوم اين مى شود: كافران به خاطر انكار معاد خدا را باصفات زشت، مانند ظلم توصيف كرده در حالى كه أو داراى نام هاى زيبا، وصفات نيكو است.

از اين بيان به يك قاعده لغوى دست مى يابيم وآن اين كه خدا از «امثال» جمع «مِثْل» منزه ودر عين حال براى أو «امثالى» (جمع «مَثَل») زياد هست.

(وَلله الأسماء الحُسنى والأمثال العُلْياء).

«مَثَل»هاى رايج در محاورات مردم

مَثَل چيست؟

چگونه بايد آن را تعريف كرد؟

فرق آن باحكمت وكلمات حكيمانه وكوتاه بزرگان چيست؟

در پاسخ هر سه سؤال به صورت كلى مى توان چنين گفت:

هرگاه نكته سنجى در موردى به مناسبتى سخن حكيمانه اى بگويد، وبه خاطر زيبايى لفظ ولطافت معنا در جامعه انتشار يابد، واهل زبان آن را در موارد مشابه بكار برند، چنين سخن را مَثَل مى نامند واحياناً آن را با پسوندى