وصف «وجه» است، نه وصف «رب» زيرا اگر وصف «رب» بود لازم بود بفرمايد:

(ذِى الْجَلاَلِ وَ الإِكْرَامِ)[1] مسلماً آنچه كه داراى جلالت و عظمت است ذات حق تعالى است.

3. رضوان الله

سومين واژه اى كه قرآن در دعوت به اين اصل به كار مى برد، واژه «رضوان» است كه در نزد اهل معرفت جذبه و كشش خاصى دارد، و براى اهل كمال لذتى بالاتر از تحصيل آن نيست و نهايت آرزوى هر عارف اين است كه اعمال بدنى و قلبى او مظهر رضاى حق باشد. قردن اين لفظ را به صورت هاى «رضوانالله»، «رضون من الله»، «رضوانه»، «رضوان» و «رضواناً» به كار مى برد، ازباب نمونه (تَرَاهُمْ رُكَّعًا سُجَّدًا يَبْتَغُونَ فَضْلاً مِنَ اللهِ وَ رِضْوَانًا)[2]، پيامبر و ياران او را در حال ركوع و سجود مى بينى كه خواهان كرم خدا و خشنودى او مى باشند.