عمل رياكار نيز در روح و روان إنسان ريشه ندوانيده و جز ظاهرسازى چيزى نمى باشد.

از اين بيان روشن مى گردد كه چرا اعمال رياكاران پس از اندى مى خشكد واز حركت باز مى ماند ولى كارهاى مردان خدا دور از ريا صدها سال، نعمت و بركت مى دهد.

بى ريشه بودنكار ريايى، هم مورد تأييد وحى الهى است و هم مشاهدات اجتماعى آن را تأييد مى كند.

جمله (وَ تَثْبِيتًا مِنْ أَنْفُسِهِمْ)به اين معنى است كه انفاق كنندگان با اخلاص نه تنها در انفاق خواهان تحصيل رضاى خدا هستند بلكه پيوسته خود را آماده مى سازند كه در آينده آن را با منت باطل نسازند.

اين جمله مى تواند، اشاره به مطلب ديگرى باشد و آن اين كه افراد با ايمان با انفاق در راه خدا به نفس و روان خود ثبات و آرامش مى بخشند و انفاق مايه آرامى روح آنان مى گردد زيرا (أَلاَ بِذِكْرِ اللهِ تَطْمَئِنُّ الْقُلُوبُ): «دلها با ياد خدا آرام مى گيرد».

كمال اخلاص

اخلاص براى خود مراتب مختلفى دارد كه مرحله اتم آن از آن اولياى خدا است.

در دوران نوجوانى از استادى شنيدم: بعد از درگذشت والد شريف مرتضى و شريف رضى قرار شد اثاث خانه ميان آن دو برادر تقسيم شود پس از تقسيم همه اثاث، قرآنى در وسط باقى ماند، مقسم تصميم گرفت آن