ولى متأسفانه پس از درگذشت پيامبر(صلى الله عليه وآله) خانه زهرا كه خانه وحى است، مورد بى احترامى قرار گرفته. هم در خانه شكسته شد و هم پهلوى زهرا زخمى گشت، از آنجا كه تفصيل اين مسأله را در كتاب «ياس در آتش» به طور گسترده نوشته ايم، اينجا به همين اندازه بسنده مى كنيم.

مدينه در حكومت نظامى

مسلماً در ميان صحابه پيامبر بالأخص خزرجيان كسانى بودند كه از چنين پيشامدى سخت ناراحت بودند، خاندان بنى هاشم از يك سو و خزرجيان از سوى ديگر و ياران واقعى پيامبر كه چنين گزينشى را بر خلاف موازين مى دانستند از سوى سوم، و هر لحظه احتمال داشت بر ضد خلافت سست بنيان شورش كنند.

از طرفى ديگر، اعراب بيرون مدينه يعنى باديه نشين ها غالباً به صورت سطحى اسلام آورده بودند و هرگز ايمان به دل آنان راه نيافته بود، چنان كه خود قرآن اين نكته را متذكر مى شود و مى فرمايد:

(قَالَتِ الأَعْرَابُ آمَنَّا قُلْ لَمْ تُؤْمِنُوا وَ لَكِنْ قُولُوا أَسْلَمْنَا وَ لَمَّا يَدْخُلِ الإِيمَانُ فِي قُلُوبِكُمْ).[1]