بود و هر نوع سخن گفتن، از سوابق خصمانه، جلوگيرى كرده و آن را يك امر گنديده خوانده بود[1]، ولى ابوبكر با گفتن اين جمله كه «ميان دو قبيله خون هايى ريخته و افراد كشته شده و زخم هاى غير قابل جبران پديد آمده» عداوت ديرينه را بار ديگر زنده كرد و كم كم رئيس اوسيان احساس كرد كه نبايد به قبيله خزرج امتياز داد و ـ لذا ـ حاضر شد با سلب امتياز قبيله از اوس، از دادن امتياز به سعد، جلوگيرى كند و امتياز را به فرد ثالثى بدهد.

2. طرح دو رئيسى، كه در حقيقت غير قابل اجرا بود، سبب شد كه جبهه مهاجر، فعاليت بيشترى كند. چرا؟ زيرا ديدند نيمى از افكار طرفداران سعد، بدون كوشش با آنان موافق است و اگر فعاليت كنند، نيم ديگر را نيز به عناوينى مى توانند با خود همراه سازند و همين آغاز شكست سياسى آنان بود كه تا آخر آنها را محروم كرد.

3. حكومت رعب و وحشت در خود سقيفه، نمايان شد، اوسيان به پيروى از رهبر خود، اسيد بن حضير، با ابوبكر، بيعت كردند و اين سبب شد كه سعد در گوشه سقيفه منزوى شود و به هنگام خروج نزديك بود زير دست و پا بماند حتى براى شكستن موقعيت سعد، عمر بن خطاب او را لگد زد. مردى به عمر گفت: