خداپرستى و مبارزه با شرك و بت پرستى دعوت كرد، جز گروه بسيار كمى، كسى به او ايمان نياورد و در همان افراد كم، هم
قادر به دفاع از پيامبر(صلى الله عليه وآله)و گسترش آيين او نبودند. اگر حادثه ناگوارى متوجه خود آنها مى شد، توانايى دفاع از خود را نداشتند. هنگامى كه سعادت به شما روى آورد، و به خدا و پيامبر او ايمان آورديد، و دفاع از پيامبر و ياران او را برعهده گرفتيد، براى
گسترش اسلام و مبارزه با دشمنان، جهاد كرديد، و در تمام دوره ها، سنگينى كار بر دوش شما بود، و شمشيرهاى شما روى زمين را رنگين كرد و عرب سركش در پرتو قدرت شما مطيع گرديد تا رسول خدا از ميان رفت، در حالى كه از همه شما راضى بود، بنابراين هر چه زودتر زمام كار را به دست بگيريد كه جز شما كسى لياقت اين كار را ندارد».[1]

از نظر ديپلماسى، خطابه سعد، در آن لحظه حساس بسيار پرتحرك و سازنده بود، وى در اين نطق كوتاه از مجموع گروه انصار اعم از خزرج و اوس تجليل كرد و شخصت آنها را احيا كرد و گفت: شما بوديد كه به مهاجران پناه داديد و آنان را از گزند دشمنان حفاظت و صيانت نموديد. گذشته از اين نكته مهم در پايان سخنرانى او اين بود بدون اين كه خود را كانديداى خلافت