ابن ابى الحديد نيز اين خبر را آورده و مى گويد:

عروه پسر زبير نسبت به رفتارى كه برادرش (عبدالله) با بنى هاشم نمود و با گرفتار آوردن آنها در شعب و فراهم كردن هيزم به سوزاندنشان تهديد كرد، او را معذور دانسته و گفته است، او با اين كار مى خواسته كه بيعت نكردن بنى هاشم شايع و زبانزد همگان نگردد و مسلمانان به اختلاف نيفتند و همگى به طاعت تن در داده و به گونه كلمه واحده در آيند. عمر بن خطاب هم با بنى هاشم همين گونه رفتاركرد. آنان از بيعت با ابوبكر سرپيچيدند و او هيزم گرد آورد تا خانه را بر سر ايشان آتش بزند.[1]

[1] شرح نهج البلاغه: 20 / 147