ما كان غير ابي حفص يَفوهُ بِها *** أمام فارِسِ عَدنان وَحامِيها[1]

ـ و گفتار عمر، كه على را مخاطب ساخت، شنونده اش را گرامى دار و گوينده اش را بزرگ شمار.

ـ اگر بيعت نكنى خانه ات را آتش مى زنم و در آن كسى بر جاى نمى گذارم. هر چند دختر پيامبر خدا در آن باشد.

ـ چه كسى جز ابو حفص (عمر) مى تواند اين سخن را روبروى شهسوار و حمايتگر قبيله عدنان بر زبان راند.

جاى بسى شگفتى است كه شاعر نيل، آنچه را كه موجب هلاك مى شود موجب نجات، و گناهان را، حسنات به حساب آورده است. و اين جز براى آن است كه «دوستى»، آدمى را كور و كر مى كند؟

معناى اين سخن آن است كه عمر هيچ احترامى براى دختر پيامبر قائل نبود زيرا براى خليفه شدن ابوبكر حاضر شد خانه فاطمه را با ساكنانش آتش بزند.

«علامه امينى» پس از نقل اين سه بيت از اشعار «شاعر نيل» مطلبى را با اين مضمون بيان مى دارد:

من چه بگويم پس از اينكه در اوائل سال 1918 م مصريان،

[1] ديوان حافظ ابراهيم: 1 / 82