اين هنگام، حاضران در مجلس در مورد دستور پيامبر(صلى الله عليه وآله) دچار دودستگى شدند. وقتى پيامبر اين وضع را ديد، فرمود: «برخيزيد، هرگز شايسته نيست در نزد من با هم كشمكش كنيد». ابن عباس مى گويد: من در آن مجلس بودم. هنگامى كه بيرون آمدم، اين جمله را گفتم: همه مصيبت ها زمانى براى ما پيش آمد كه نگذاشتند پيامبر وصيت خود را بنويسد.[1]

مسلّماً نظر رسول خدا از نگارش نامه، سفارش درباره اهل بيت خود بود، زيرا اين جمله را فرمود: «لئلا تضلّوا; تا گمراه نشويد». شاهد اين گفتار آن كه حضرت، همين جمله را در حديث ثقلين به كار برده و فرموده است:

«إنّى تاركٌ فيكم الثقلين كتاب الله و عترتى».

«من از ميان شما مى روم، ولى دو امانت گرانبها را در ميان شما مى گذارم، كه يكى كتاب خدا، و ديگرى اهل بيت من هستند».

بعد فرمود:

«فما إن تمسكتم بهما لن تضلّوا».

«تا زمانى كه به اين دو چنگ بزنيد، گمراه نمى شويد».

عمر با هوش سياسى خود، مسأله را احساس كرد و جلوگيرى