فراوان بودند كه از مخالفت با اوامر و نواهى پيامبر(صلى الله عليه وآله)
دورى مى جستند.

ديگر قابل تصور نيست كه با وجود نص بر امامت على(عليه السلام)، آنان فرمان پيامبر را ناديده بگيرند و ديگرى را براى خلافت برگزينند.[1]

پاسخ به اين پرسش در گرو بررسى فراگير رفتار ياران پيامبر(صلى الله عليه وآله)نسبت به فرمان هاى اوست. جناب شيخ سليم تصور كرده است كه آنان همواره نسبت به فرموده هاى پيامبر(صلى الله عليه وآله) حالت تسليم داشته اند، در حالى كه آيات و روايات بر خلاف آن، دلالت دارند.

قرآن و نافرمانى برخى از ياران

برخى از آيات پيش بينى مى كند كه ممكن است گروهى از همان ياران پيامبر(صلى الله عليه وآله)پس از درگذشت او راه ارتداد را در پيش بگيرند و نه تنها فرمان هاى او را ناديده انگارند، بلكه اصولاً از معارف هم دور بشوند، چنان كه مى فرمايد:

(وَ مَا مُحَمَّدٌ إِلاَّ رَسُولٌ قَدْ خَلَتْ مِنْ قَبْلِهِ الرُّسُلُ أَفَإِنْ مَاتَ أَوْ قُتِلَ انْقَلَبْتُمْ عَلَى أَعْقَابِكُمْ وَ مَنْ يَنْقَلِبْ عَلَى