امام جواد(عليه السلام) مى فرمايد: بعد از حادثه كربلا، هيچ حادثه اى براى ما سخت تر از واقعه فخّ نبوده است.[1]

خلافت هارون الرشيد و خيرالقرون

هارون الرشيد از سال 170 تا سال 193 بر اَريكه خلافت نشست. روزى كه با او بيعت شد، 22 سال بيش نداشت. در اين مدّت بيشترين اوقات او، در مجالس لهو و لعب، نوشيدن شراب مى گذشت. يكى از حادثه هاى مهم در تاريخ خلافت او، قدرت بخشيدن به برامكه، سپس كشتار جمعى آنهاست. در ميان برامكه به جعفر بن يحيى علاقه بيشترى داشت. خواهر خود «عبّاسه» را به عقد او در آورد ولى شرط كرد كه با او نزديكى نكند، امّا شهوت بر عقل و خرد آنها غلبه كرد و نزديكى انجام گرفت. سرانجام رشيد از اين وضع آگاه شد و اين، يكى از اسباب خشم هارون بر جعفر و قبيله او گشت. در اين مورد، علّت ديگرى نيز گفته اند. هارون الرشيد يحيى بن عبدالله الحسن بن الحسن را به جعفر بن يحيى سپرد تا او را زندانى كند. جعفر شبى يحيى را طلبيد و از كارهاى او پرسيد. او در پاسخ گفت: من كارى نكرده ام. خون مرا مريز. مبادا پيامبر خصم تو در روز قيامت باشد. جعفر دلش به حال او سوخت و او را آزاد كرد و خبر به هارون رسيد و اين هم بر خشم پيشين افزود.