قتل نفس زكيه

يكى از علويان به نام محمد بن عبدالله در سال 145، در مدينه شورش كرد و به اتفاق 250 نفر قيام كرد و صداى تكبير شهر را فراگرفت. نخست به زندان منصور حمله كردند. در زندان را شكستند و زندانيان بى گناه را آزاد كردند. سپس بالاى منبر قرار گرفت وكارهاى زشت و جنايات منصور را يادآور شد. قيام او آن چنان بر حق بود كه مالك بن أنس، فقيه مدينه، اجازه داد كه مردم با او بيعت كنند و بيعت خود با منصور را ناديده بگيرند، چون بيعت با وى از روى اكراه بوده است، سرانجام سپاه صدهزار نفرى عبّاسيان به مدينه حمله كرد او را كشت و سراو را براى منصور فرستادند.

همچنين برادر او به نام ابراهيم در بصره خروج كرد و او هم، به همين سرنوشت مبتلا شد.

سيوطى مى نويسد: در سال 145، محمد و ابراهيم دو فرزند عبدالله بن الحسن بن الحسن بن على بن ابى طالب خروج كردند، منصور، در جنگ بر آنها غلبه كرد. «فقتلهما و جماعة كثيرة من آل البيت فإنّا لله و إنّا إليه راجعون».[1]

(آن دو را با گروه بسيارى از خاندان پيامبر، گشت، پناه برخدا!)