در انتظار مراسم كفن و دفن پيامبر بودند، ناگهان دو نفر از مخالفان سعدبن عباده (رهبر خزرج) از راه رسيدند و به ابى بكر گفتند: نطفه فتنه در حال انعقاد است و انصار در سقيفه بنى ساعده گردآمده اند و مى خواهند با سعد بيعت كنند. وى فوراً با دو نفر از مهاجران، يعنى عمربن خطاب و أبى عبيده ازجا برخاستند و مراسم كفن و دفن پيامبر را رها كردند و راهى سقيفه شدند و از ميان مهاجران كه در آنجا گردآمده بودند، فقط اين سه نفر، ناگهان از چشمها پنهان شدند و ديگر مهاجران همچنان آماده مراسم بودند. اين افراد وقتى به سقيفه آمدند، ديدند كه تيره هاى گوناگون اوس و خزرج، همگى به عنوان «انصار»، آنجا گرد آمده اند و مى خواهند كسى را به عنوان رهبر خود انتخاب كنند. سعدبن عباده; مشغول سخنرانى بود و اصرار داشت كه رهبر مردم پس از پيامبر، بايد از «انصار» باشد.

منطق سعدبن عباده در گزينش خليفه

سعدبن عباده در سخنرانى خود، بر يك چيز تكيه مى كرد و آن اين كه «انصار»، دفاع از پيامبر و ياران او را بر عهده گرفته اند و براى گسترش اسلام، جهاد كرده اند. و در تمام دوره ها سنگينى كار بردوش انصار بوده است و شمشيرهاى آنان روى زمين را رنگين كرده و عرب سركش را مطيع ساخته است. بنابراين جانشين پيامبر بايد از انصار باشد.