سلفى گرى در آئينه تاريخ

مقدمه

آيين اسلام، آيين رحمت و مهربانى است و نخستين آيه قرآن، مشتمل بر لفظ رحمان و رحيم است و همگى خدا را به اين دو اسم مى خوانيم و خدا نيز پيامبر خود را «رَحْمَةً لِلْعَالَمِينَ»[1] معرفى كرده است و به پيامبر خود، دستور داده است كه با مردم با چهره باز و سينه فراخ سخن بگويد تا آنجا كه رسول خود را دارنده بهترين خلق و خوى معرفى كرده و فرموده است: «وَ إِنَّكَ لَعَلَى خُلُق عَظِيم»[2]

متأسفانه در قرن اخير، گروهى برخاسته از تعاليم وهابيت، به نام سلفى گرى در جامعه پيدا شده و به گونه اى رفتار مى كنند كه تو گويى اسلام مظهر خشونت و جنگ و ستيز است. و فرقه اى به نام «سلفى» پديد آمده تو گويى از هفتاد و سه ملّت يك فرقه كم بود، و با عدد مزبور، تكميل گرديد.

مديريت مدرسه نواب و سليمان خان مشهد مقدس درخواست كردند كه در سال جارى (تابستان 1392) مسأله «سلفى گرى»