جا داشت كه گفته شود منزلت ياران من به سان منزلت ستارگان آسمان است پيروى از هر كدام، مايه هدايت است. اما متأسفانه ياران پيامبر، يك دست نبوده بلكه با يكديگر به نزاع و جنگ و خونريزى پرداختند، مثلا هنگامى كه گروهى از صحابه، خانه عثمان را محاصره كردند و برخى از آنان، مباشر قتل و كشتن او بودند و گروهى از صحابه نيز سكوت را برگزيدند در اينجا حق با قاتل است يا با مقتول؟

عين همين مطلب در جنگهاى جمل و صفين و نهروان صادق است. چگونه مى توان هر دو صف را هادى و رهبر دانست؟

تاريخ، هنوز جنايت بسربن اُرطاة صحابى را فراموش نكرده است، وى چون به عبيدالله بن عباس دست نيافت. دو فرزند بى گناه او را سر بريد.

مغيرة بن شعبه متهم به زنا شد. چهار نفر بر عمل زشت او گواهى دادند، ولى چون شاهد چهارم يعنى زياد بن أبيه شهادتش صريح نبود، حكم در باره او صادر نشد و رئيس دادگاه هم عمر بن خطاب بود. اگر واقعاً چنين حديثى صحيح بود، رئيس دادگاه بايد هر چهار نفر را قبل از شهادت نكوهش كند و بگويد چگونه برضدّ كسى شهادت مى دهيد كه به سان ستاره در امر هدايت مى درخشد؟

قدامة بن مظعون از ياران بدرى رسول خدا(صلى الله عليه وآله) است. او مى گسارى كرد. حتى عمر بر فرزند خود حدّ شربخوارى جارى