نام کتاب : سلفى گرى در آيينه تاريخ نویسنده : سبحانى، شیخ جعفر جلد : 1 صفحه : 55
قرطبى مى نويسد: گروهى از مردم، در غزوه احد، پا به فرار نهادند، حتى در غزوه حُنين نيز به حكم آيه (ثُمَّ وَلَّيْتُمْ مُدْبِرِينَ).[1] پا به فرار گذاردند.[2]
ما اگر بخواهيم آياتى كه در نكوهش رفتار گروهى از صحابه آمده را مطرح كنيم، سخن به درازا مى كشد، ولى به عنوان نمونه به همين مقدار بسنده كرديم.
ستايش صحابه از لسان رسول خدا(صلى الله عليه وآله)
پس از سپرى شدن ايام خلافت، و روى كار آمدن امويان، كوشش شد براى تحت الشعاع قرار دادن اهل بيت(عليهم السلام)، مقامات صحابه را بالا ببرند و در تنزيه و پاك نشان دادن آنان آنچنان بكوشند كه هر نوع نسبت ناروا به آنان در حكم خروج از دين تلقى شود.
شگفت اينجاست كه آنان در كتابهاى حديثى و تفسيرى، نسبتهاى ناروايى به پيامبرانى مانند داوود و سليمان مى دهند و كسى هم اعتراض نمى كند، امّا از هر نوع نقد در مورد صحابه پرهيز مى جويند.