ما در اينجا انگشت روى محدثان مى گذاريم كه سلفى ها روى آنان تكيه مى كنند و احمد بن حنبل را نماينده آنان مى دانند.

عبدالرحمن سيوطى (م911) در كتاب ارزشمند خود، به نام «تدريب الراوى» مى نويسد: محدثان در اين سه قرن يك دست نبوده بلكه از مكتب هاى گوناگونى پيروى مى كرده كه اينك ما به صورت موجز، به نام برخى از آنان اشاره مى كنيم:

1. مرجئه

آنان كسانى بودند كه مى گفتند ايمان براى نجات كافى است و عمل چندان اهميّت ندارد و به تعبير علمى «قدّموا الايمانَ وأخّروا العمل» سپس از آنان 13 نفر نام مى برد، مانند ابراهيم بن طهمان، ايوب بن عائذ الطائى، زرّ بن عبدالله المرهبى، شبابة بن سوار و...

2. نواصب

اينان گروهى هستند كه دشمنى على(عليه السلام) را در دل مى پرورانند و گاهى هم نسبت به ساحت قدسى او جسارت مى كنند، سپس از آنها 7 نفر نام مى برد، مانند: 1. اسحاق بن سويد العدوى، 2. بهز بن اسد، 3. حريز بن عثمان، 4. حصين بن نمير الواسطى و...

3. محدثان شيعه

مقصود از آنان كسانى هستند كه على(عليه السلام) را برتر از عثمان