خاندان رسالت دل آزرده شدند تا آنجا كه اهالى بغداد بر در و ديوار آن شهر و مساجد، شعارهايى بر ضد او نوشتند و شاعران به بدگويى او پرداختند. از اشعارى كه در مورد عداوت او با خاندان رسالت گفته شده است، اين سه بيت، معروف است:

بالله إن كانت امية قد أتت *** قتل ابن بنت نبيها مظلوماً

فلقد أتاه بنو أبيه بمثله *** هذا لعمرى قبره مهدوماً

أسفوا على أن لا يكونوا شاركوا *** فى قتله فتتبعوه رميماً

: «،به خدا سوگند اگر امويان ** فرزند دختر پيامبر را مظلومانه كشتند.

عموزادگان او جنايتى مانند آن انجام دادند ** و يكى از آنها اين است كه قبر فرزند دختر پيامبر را تخريب كردند.

عباسيان افسوس خوردند كه چرا در آن جنايت شريك نبودند ** از اين جهت، آن جنايت را با خاك او انجام دادند.»

زيرا، متوكل در سال 236، قبر حسين بن على(عليه السلام) را با خانه هايى كه در اطراف آن بود، ويران كرد و دستور داد آن جا را شخم زنند و آب بر روى آن ببندند و مردم را از زيارت قبر او بازداشت و آن زيارتگاه آباد را به صورت صحرا در آورد.[1]

شقاوت كم نظير

يعقوب بن سكّيت، امام ادبيات عربى، معلم فرزندان متوكل