متوكل عباسى محيى السنّة!

ما در اين برگها، از جنايات فرزندان هارون الرشيد يعنى امين و مأمون صرف نظر مى كنيم حتى از پرداختن به زشتكاريهاى خليفه هاى بعدى به نام هاى معتصم باللهِ يا واثق بالله خوددارى مى نماييم زيرا هدف برخى از مهمترين جناياتى است كه در اين خيرالقرون، صورت گرفته است. اينك به زندگى متوكل كه اهل حديث او را محيى السنّة مى نامند،[1] مى پردازيم.

در سال 232، واثق بالله درگذشت. برادر او جعفر بن محمد بن هارون ملقب به متوكل بر اريكه خلافت تكيه كرد. در عصر خلفاى پيشين; بحثهاى عقلى و كلامى كاملا آزاد بود. اما در عصر او هر نوع بحث و استدلال عقلى ممنوع گشت. ولى در مقابل، لهو و لعب و مى گسارى و خنياگرايى و شهوترانى و خوشگذرانى و در كنار آن وحشى گرى و خونريزى، فزونى يافت و وزير مورد توجه او فتح بن خاقان تركى بود. اينك، به شيوه حكومت وى و با نقل رويدادى اشاره مى كنيم.

محمد بن عبدالملك زيّات وزير او بود. او انسانهاى انقلابى را به شيوه خاصّى شكنجه مى داد. شيوه او، اين بود كه تنورى از آهن ساخته بود و درون آن را ميخكوب كرده بود به گونه اى كه سرهاى