بعضى ديگر از شيعيان مانند «حسين بن عبدالله نيشابورى» حاكم «بُست»
و «سيستان» شد و «حكم بن عليا اسدى» به حكومت «بحرين» رسيد. هر دو نفر
به امام جواد(عليه السلام) خمس مى پرداختند كه حاكى از بستگى پنهانى آنان به امام نهم بود.[1]

چنان كه در بحث خردسالى امام جواد(عليه السلام) نوشتيم، «على بن اسباط» در ديدار با آن حضرت، با دقت به قيافه امام نگريست تا آن را به ذهن خود سپرده در بازگشت به مصر، براى پيروان امام در آن منطقه بيان كند و اين، نشان مى دهد كه امام در آن جا نيز پيروان و ارادتمندانى داشته است.

مى گويند: گسترش نفوذ تشيع در آن زمان، در مصر، بر اثر هجرت بسيارى از محدثان كوفه همچون «محمد بن محمد بن اشعث»، «احمد بن سهل»، «حسين بن على مصرى» و «اسماعيل بن موسى الكاظم» به مصر، و فعاليت آنان در آن سرزمين بوده است .[2]

مرحوم «كلينى» نقل مى كند كه حضرت جواد، بنا به درخواست يكى از شيعيان بُست و سيستان، طى نامه اى به والى اين منطقه سفارش كرد كه در اخذ ماليات، بر او سخت نگيرد. والى كه از پيروان امام بود، نه تنها بدهى او بابت
خراج را نگرفت، بلكه اعلام كرد تا آن زمان كه بر سركار است او را از پرداخت خراج معاف خواهد كرد. علاوه بر اين، دستور داد براى او مستمرّى نيز تعيين كردند![3]