نيز «ابوسلمه خلاّل» [1] كه بعدها به عنوان «وزير آل محمد(صلى الله عليه وآله وسلم)» معروف شد، چون بعد از مرگ ابراهيم امام اوضاع را به زيان خود مى ديد، برآن شد كه از آنان رو گردانيده به فرزندان على(عليه السلام) بپيوندد. لذا به سه تن از بزرگان علويين: جعفـر بن محمـد الصادق(عليه السلام) و عبدالله بن حسن بن حسن بن على بن ابى طالب 8(عبدالله محض) و عمر الأشرف بن زين العابدين(عليه السلام) نامه نوشت و آن را به يكى از دوستان ايشان سپرده گفت: اول نزد جعفر بن محمد الصادق(عليه السلام) برو، اگر وى پذيرفت دو نامه ديگر را از ميان ببر، و اگر او نپذيرفت عبدالله محض را ملاقات كن، اگر او هم قبول نكرد، نزد عمر رهسپار شو.

فرستاده ابوسلمه، نخست نزد امام جعفر بن محمد(عليه السلام) رفت و نامه ابوسلمه را به او تسليم كرد. حضرت صادق(عليه السلام)فرمود: مرا با ابوسلمه كه شيعه و پيرو ديگران است، چه كار؟ فرستاده ابوسلمه گفت: نامه را بخوانيد، امام به خادم خود گفت چراغ را نزديك وى آورد، آن گاه نامه را در آتش چراغ انداخت و آن را سوزانيد! پيك پرسيد: جواب آن را نمى دهى؟ امام فرمود: جوابش همين بود كه ديدى!.

سپس پيك ابوسلمه نزد «عبدالله محض» رفت و نامه وى را به دستش داد. چون عبدالله نامه را خواند آن را بوسيد و فوراً سوار شده نزد حضرت صادق(عليه السلام)رفت و گفت: اين نامه كه اكنون بهوسيله يكى از شيعيان ما در خراسان رسيده از ابوسلمه است كه مرا به خلافت دعوت كرده است. حضرت به عبدالله گفت: از چه وقت مردم خراسان شيعه تو شده اند؟ آيا ابومسلم را تو پيش آنان فرستاده اى؟ آيا تو احدى از آنان را مى شناسى؟ در اين صورت كه نـه تو آن ها را مـى شناسـى و نـه ايشان تو را مى شناسند، چگونه شيعه تو هستند؟ عبدالله گفت: سخن تو بدان ماند كه خود در اين كار نظر دارى؟ امام فرمود: خدا مى داند كه من