بنى اميه از اين شهر با موافقت او صورت گرفته بوده است.[1]

چرا امام چهارم با شورشيان مدينه همكارى نكرد؟

اينك وقـت آن رسيـده اسـت كـه علل خـوددارى امـام سجـاد(عليه السلام) از همكـارى با شـورشيـان را مـورد بـررسـى قـرار دهيم. علل خـوددارى امـام را مى تـوان چنيـن خـلاصـه كـرد:

1. با ارزيابى اوضاع، و ملاحظه اختناق شديدى كه پس از شهادت امام حسين(عليه السلام) به وجود آمـده بود، امـام شكست نهضت مدينه را پيش بينى مى كرد و مى ديد اگر در آن شركت جويد، نه تنها پيروز نمى شود، بلكه خود و پيروانش نيز كشته مى شوند و باقى مانده نيروهاى تشيع از بين مى رود بدون آن كه نتيجه اى حاصل شود.

2. با توجه به سوابق عبدالله بن زبير، و نفوذى كه او در ميان صفوف شورشيان يافته بود، اين نهضت نمى توانست يك نهضت اصيل شيعى باشد و امام نمى خواست امثال عبدالله بن زبير قدرت طلب، او را پل پيروزى قرار دهند.

3. چنان كه گذشت، شورشيان، عبدالله بن حنظله را به رهبرى خود برگزيده بودند و هيچ گونه نظرخواهى از امام نكرده بودند. گرچه رهبران شورش افرادى صالح و پاك بودند و انتقادها و اعتراض هاى آنان نسبت به حكومت يزيد كاملاً بجا و درست بود، اما پيدا بود كه اين حركت، يك حركت خالص شيعى نيست و در صورت پيروزى، معلوم نيست به نفع شيعيان تمام شود.

ابعاد مبارزات امام چهارم(عليه السلام) با مظالم و مفاسد عصر …

گويا با توجه به اين گونه ملاحظات بود كه امام از ابتدا در شورش شركت نكرد و يزيـد كه اين موضوع را مى دانست و از طرف ديگر فاجعه كربلا در افكار عمومى براى او گران تمام شده بود، بـه «مسلم بن عقبه» توصيه كرده بود كه متعرّض على بن الحسين(عليه السلام) نشود.