3. معاويه بن يزيد (چند ماه از سال 64).

4. مروان بن حكم (نه ماه از سال 65).

5. عبدالملك بن مروان (65 ـ86).

6. وليد بن عبدالملك (86 ـ 96).

بيمارى امام; يك مصلحت الهى

متأسفانه بسيارى از مردم نا آگاه، از امام چهارم به عنوان امام بيمار ياد مى كنند و با ذكر اين لقب، در ذهن آنان شخصى رنجور و ناتوان با چهره اى زرد و پژمرده و روحى افسرده تداعى مى شود، درحالى كه واقعيت غير از اين است، زيرا امام چهارم تنها در كربلا مدت كوتاهى بيمار بوده است و پس از آن بهبود يافته و در حدود 35 سال همچون ساير امامان از سلامت جسمى برخوردار بوده است.

بى شك بيمارى موقت آن حضرت در آن حادثه، عنايت خداوندى بوده است تا بدينوسيله از وظيفه جهاد معذور گردد[1] و وجود مقدسش از خطر كشتار مزدوران يزيـد محفوظ بماند و از اين رهگذر، رشته امامت تداوم يابد. اگر حضرت بيمار نبود، مى بايست در جهاد با يزيديان شركت كند و در اين صورت همچون ساير فرزندان و ياران پدرش به شهادت مى رسيد و نور هدايت خاموش مى شد.

«سبط ابن الجوزى» مى نويسد: على بن الحسين چون بيمار بود كشته نشد.[2]