خوانده شود و اگر از مقوله پيشه و صنعت باشد، صفات فاعليّت نام گذارند و اگر لياقت و استعداد را باشد، به صفات لياقت و صفات استعداديّه مسمّى گردد و اگر غلوّ و افراط را باشد، به صفات اغراقيّه موسوم شود و همچنين به مناسبت هر يك از معانى متفرّقه حاصله از ادوات مزبوره به اسمى موسوم گردد و تفصيل اين ادوات در نگارش سيّم آيين سيّم مقدّمه ـ كه عهده دار مباحث حروف است ـ خواهد آمد.

و بايد دانست كه اگر صفت، تساوى دو موصوف را در مدلول خود بفهماند، آن را صفت متساوى گويند و بدين طرز تشكيل يابد كه: بعد از موصوف اوّل، لفظ «چنان» يا «چندان» آورده و بعد از موصوف دويّم، لفظ «كه» آرند: «اين، چندان بزرگ است كه آن» و «آن، چنان كوچك است كه اين».

صفت عادى يا صفت مطلق و اگر صفت به وضع اصلى خود مانده و اسم را در حالت اصلى خود توصيف كند، مثل سخت و سست و مانند اين ها، آن را صفت عادى و صفت مطلق نيز گويند.

و اگر به اوّل صفات عاديه، كلمات مبالغه افزايند، به صفات افراطيّه موسوم گردند: بسيار خوب و خيلى بد.

و اگر به آخر آن ها لفظ «تر» از ادات تفضيل افزايند كه افزون بودن موصوف خود را در مدلول آن نسبت به غير او بفهماند، به صفاف تفضيليّه مسمّى گردند: كتاب ما از ساير كتاب ها بهتر است.

و اگر به آخر صفات عاديه يا تفضيليّه لفظ «ين» علاوه نمايند، زيادت تفضيل را فهمانيده و به صفات عاليه ناميده شود: بهين و كمين و كهين و مهين و بهترين و كمترين و كهترين و مهترين; و ادوات تفضيل در نمايش ششم اجمالا سمت نگارش يافته و در نمايش پنجم از نگارش سيّم آيين سيّم هم آرايش نگارش خواهد يافت.

نمايش دهم در اسم زمان كه وقت را مى فهماند و آن، گاهى محدود و معيّن باشد همچو روز و شب و ماه و سال; و گاهى مبهم و غير معيّن: دم و گاه و مانند آن ها; و از اجزاء زمان آنچه اسم خاصّى ندارد، علامت آن را ذيلا مى نگارد:

1) آن 2) چو 3) چون 4) دم 5) دمان 6) ستان 7) گاه 8) گاهان. همچو: نوبهاران و بهارستان و تابستان; و مثال هاى