«من» ضمير واحد متكلّم.

«مند» فاعليّت و نسبت و اتّصاف را باشد.

«مى» ادات استمرار كه در اوّل ماضى و مضارع، استمرار معنى آن ها را افاده نمايد چنانچه در اقسام آن ها مرقوم افتاد.

«ن مفرده» ادات نهى و نفى و استفهام.

«نا» در اوّل كلمه، نفى و فاعليّت و در آخر آن، مكان و نسبت را باشد.

«ناك» فاعليّت و اتّصاف و نسبت را باشد.

«ند» ضمير جمع غايب.

«نده» در آخر امر حاضر، علامت اسم فاعل است.

«نه» مفيد نفى و استفهام و نهى است.

«نى» ادات نفى است.

«وا» تأكيد و برگشتن و دوبارگى و زيادت.

«وار» تشبيه و اتّصاف و نسبت و لياقت و فاعليّت را باشد.

«واره» از ادوات نسبت و لياقت است.

«وام» ادات لون و رنگ است.

«وان» تشبيه و محافظت را افاده نمايد.

«ور» مفيد اتّصاف و نسبت و فاعليّت است.

«وش»;

«ون» هر دو ادات تشبيهند.

«وند» فاعليّت و تشبيه و ظرفيّت و اتّصاف و نسبت را باشد.

«وى» ضمير واحد غايب.

«ه مفرده» علامت مفعوليّت است.

«ها» و «هان» ادات جمع است.

«هان» از ادات تنبيه و تكرار و تأكيد مى باشد.

«هر» ادات استغراق و بر اسم داخل بوده و افاده شمول و احاطه تمامى افراد نمايد و در جا ئى كه به يكى از ادوات استفهام «چه» و «كجا» و «كدام» و «كه» داخل شود، از معنى استفهام مجرّد و مسلوب ساخته و به معنى اسميّت باقى