«فر» مفيد عظمت است:

لطافت سخن و فرخجسته طلعت تو *** به مهر تو همه ساله دلم رهين دارد

«فرا» ادات استعلا و ظرفيّت بوده و در مقام ضرورت يا زينت كلام، زايده هم باشد.

«فراز» مفيد استعلا و زيادت و به معنى «بستن» و «گشادن» هم آمده است.

«فرو»;

«فرود» به معنى پستى و از حروف زوايد است.

«فش» ادات تشبيه و به معنى «وش» مى باشد.

«كار» ادات مبالغه است.

«كجا»;

«كدام»;

«كدامين»

«كده» مفيد مكان و ظرفيّت است.

«كو» ادات استفهام است.

«كه» به فتح كاف، ادات تصغير و به كسر آن، از ادوات شرط و زيادت و عطف و موصول و كنايه و استفهام در شمار است; و گاهى به معنى «هم» باشد:

نظر بر من آن ماه صورت ندارد *** گر آيينه گردم كه صورت ندارد

و گاهى به معنى هر كه باشد و گاهى مفيد معنى «كس» باشد: «كه را جاودان بودن امّيد نيست؟»; و گاهى به معنى بيان بوده و بعد از اسمائى كه توصيف آن ها منظور نظر باشد، آمده و به كاف صفت موسوم گردد:

دل كه پر از وصف حيامى شود *** آينه نور خدا مى شود

و يا اين كه بعد از «آن» و «اين» و «همان» و «همين» و «چنان» و «چنين» و «چندان» و «چندين» و «ياى موصول» و «شين ضمير» و «افعال مبهمه» آمده و رفع ابهام نمايد:

اى آن كه به اقبال تو در عالم نيست *** گيرم كه غمت نيست، غم ما هم نيست

«چندان گريم كه دلم تسكين يابد»، «همان به كه رويش را نه بينم»، «يارى كه موافق نباشد، دوستى را نشايد»، «واى بر حالش كه دين را به دنيا فروشد».

غفلت: بعضى از فرهنگيان، تشبيه و ترديد و مقوله و مفاجات و معنى «از» را به معانى «كه» افزوده و به ترتيب مزبور به شواهد ذيل، استشهاد نموده:

بريدن از جهان، سرمايه اى از زندگى باشد *** كه افزون قيمت شمشير از برّندگى باشد