«چرا» استفهام را باشد.

«چرته»;

«چرده» ادات لون و رنگ است.

«چسان» استفهام است.

«چگونه» استفهام است.

«چند» مفيد استفهام و از كنايات است.

«چو»;

«چون» از ادوات تشبيه و زمان و شرط و تعليل و استفهامند.

«چه» به فتح اوّل، ادات تصغير است و به كسر آن، از ادوات موصول و كثرت و كنايه و استفهام و علّت و فاعليّت در شمار است; و گاهى به معنى «هر چه» بوده; و گاهى مساوات را باشد.

چو آهنگ رفتن كند جان پاك *** چه بر تخت مردن چه بر روى خاك

همه كس طالب يارند، چه هشيار ]و[ چه مست *** همه جا خانه عشق است، چه مسجد چه كنشت

«چى» فاعليّت را باشد همچو توتونچى و غيره.

«چيز» از كنايات است.

«خن» از ادوات مكان.

«خود» ضمير مشترك و از حروف زيادت است.

«خيلى» از كنايات.

«دار» محافظت و مالكيّت را باشد: خانه دار.

«دان» مفيد ظرفيّت است.

«در» از حروف زيادت و مفعول فيه و ظرفيّت و گاهى دخول و خروج را افاده نمايد: «درآمد» يعنى داخل شد، «دررفت» خارج شد.

«دس» ادات تشبيه است.

«دم»;

«دمان» اسم زمان هستند.

«دن»: علامت مصدر.