دعوت مى كردند كه بيايند از پيامبر تقاضا كنند، كه پيامبر دعا كند، تا خدا از حق خود در گذرد، و بالنتيجه، هدف اولى و معناى مطابقى كه منافقان براى آن دعوت مى شدند اين بود كه بيايند درخواست كنند، تا پيامبر دعا كند و از خداوند آمرزش بخواهد و قطعاً استغفار او مانند استغفار شخص عادى نخواهد بود.

گذشته از اين هرگاه آنها ده بار پيامبر را اذيت كرده بودند صد بار هم خدا را مخالفت نموده بودند مع الوصف انحصار اين استغفار و گفتن اينكه اين آيه فقط ناظر به حقوق پيامبر است، و ابداً به حقوق خدا ربطى ندارد، خيلى بى انصافى است.

هرگاه آيه منحصراً در باره حقوق الناس است چرا بلا فاصله مى فرمايد :«سَواءٌ عَلَيْهِمْ اِسْتَغْفَرْتَ لَهُمْ اَمْ لَمْ تَسْتَغْفِرْ لَهُمْ لَنْ يَغْفِرَ اللّهُ لَهُمْ» خواه در باره آنها ( منافقان) استغفار بنمائى خواه ننمائى، خدا از آنها نخواهد گذشت، هرگاه منظور از دعوت منافقان عفو رسول خدا بود ديگر گفتن « لن يغفر اللّه لهم» بى فائده خواهد بود.

آيه سـوم:

( وَما اَرْسَلْنا مِنْ رَسُول اِلاّ لِيُطاعَ بِاِذْنِ اللّهِ وَ لَوْ اَنَّهُمْ اِذْ ظَلَمُوا اَنْفُسَهُمْ جاؤُكَ فَاسْتَغْفرُوااللّهَ وَ اسْتَغْفَرَ لَهُمُ الرَّسُولُ لَوَجَدوُا اللّهَ تَوّاباً رَحِيماً)(نساء، آيه64)

« هيچ پيامبرى را نفرستاديم مگر اينكه مردم او را به حكم خدا فرمان برند، هرگاه ( منافقان) وقتى در حق خود ظلم كردند (و محاكمه را نزدطاغوت، بردند) پيش تو آمده و از خدا آمرزش خواسته بودند و پيامبر براى آنها طلب آمرزش كرده بود، خدا را توبه پذير و رحيم مى يافتند».

شأن نزول آيه:

برخى از مفسران چنين نوشته اند: منافقى با يهودى باهم سرموضوعى اختلاف