« اللّه اكبر على اكمال الدين واتمام النعمة و رضا الرب برسالتى و بالولاية لعلى(عليه السلام) من بعدى » [1].

سپاس خداوندى را بر تكميل آئين، واتمام نعمت، ورضايت او بر رسالت من و ولايت على(عليه السلام) پس از من.

همان طور كه ملاحظه مى كنيد: پيامبر، مضمون آيه مورد بحث را در كلام خود وارد كرده است و اين خود مى رساند كه آيه ياد شده در روز غدير وارد گرديده است.

3 ـ درحالى كه اين دلائل قطع آور بر استقلال آيه گواهى مى دهند ولى خود آيه در لابلاى احكام مربوط به گوشت هاى حلال و حرام قرار گرفته است، و نكته آن برافراد آگاه از اوضاع صدر اسلام مخفى و پنهان نيست زيرا تاريخ و حديث صحيح گواهى مى دهند كه پيامبر خواست، وصيت نامه اى براى امت خود تنظيم كند كه پـس از وى گمـراه نشـونـد وقتـى شخصـيت هـاى متنـفذ پـى بـردنـد كه پيـامـبر مى خواهد در باره خلافت مطلبى بنويسد فوراً اورا به بيمارى العياذ باللّه هذيان گوئى متهم كردند [2].

اين حادثه و مانند آنها كه تاريخ يا دآور آنها است، حاكى است كه افرادى در آغاز اسلام در باره مسأله خلافت و جانشينى رسول گرامى، حساسيت خاصى داشتند و براى انكار آن حد و مرزى نمى شناختند.

به خاطر چنين شرائط حاكم برجو نزول آيه، وبراى محافظت آيه از هرنوع تحريف و تغيير در آيه، از يك اصل عقلائى پيروى شده است، و آن پوشانيدن شئ نفيس با يك رشته امور ساده كه كمتر مورد توجه قرار مى گيرد.