3 ـ ( يا بَنِى آدَمَ اِمّا يَأْتِيَنَّكُمْ رُسُلٌ مِنّْكُمْ..) ؟ اعراف،آيه 35).

و درمورد ديگر، كه قرآن از خطابات آغاز آفرينش نيز سخن مى گويد، از اين لفظ بهره گرفته ومى گويد:

( اَلَمْ اَعْهَدْ اِلَيْكُمْ يا بَنِى آدَمَ اَنْ لا تَعْبُدوُا الشَّيْطانَ..) ( يس، آيه 60).

واين نوع خطاب ها مربوط به عصر آغاز آفرينش و مناسب با آن است، نه عصر رسول گرامى.

با اين بيان روشن گرديد كه خطاب در آيه مورد بحث جزو خطابات نخستين در آغاز آفرينش است، و مفاد آن با « ختم نبوت» ارتباطى ندارد، و ريشه اشتباه ناديده گرفتن سياق آيه مى باشد.

سياق آيات واحاديث متواتر:

درحالى كه توجه ما قبل و مابعد آيه، يكى از كليدها ى تفسير صحيح و استوار است، مع الوصف سياق آيه تا آنجا معتبر است كه استقلال آيه و جدائى آن از ماقبل خود با دليل قطعى ثابت نشود و در صورت ثبوت نبايد « سياق» آيات را در تفسير آيه دخالت داد.

مطالعه در آيات قرآن ثابت مى كند كه گاهى ( البته گاهى) قرآن پيش از فراغ از موضوعى به مناسبتى موضوع تازه اى را مطرح مى كند و پس از فراغ از آن، دومرتبه به تعقيب موضوع نخست مى پردازد و اين يكى از خصوصيات قرآن است و در سخنان افراد بليغ، كم و بيش نيز نظير دارد.

البته مقصود اين نيست كه قرآن در اثناء بحث از موضوعى بدون هيچ مناسبت از موضوع جديدى ياد مى كند و به اصطلاح آيه و با آيات مربوط به موضوعى را در ميان آيات مربوط به موضوع ديگر « اقتحام» مى كند، بلكه مقصود اين است كه درعين حفظ تناسب، پيش از پايان يافتن بحث از موضوع نخست موضوع جديدى را