فاميل آمـدنـد جـز مرغـان خانـه هاى آنها، در حالى كه صحيح است گفته شود «جز خدمتكاران آنان» توگويى كه كلمه « فاميل » حواشى و متعلقات آنان را نيز شامل است و جمله « همه فاميل آمد» به نوعى موهم آمدن اين ملازمان نيز هست، در اين صورت جا دارد كه گوينده به استدراك بپردازد و آن ها را استثناء كند، و در آيه مورد بحث، « مودت در قربى » در صورتى مى تواند ( حكماً و مجازاً) داخل در « اجر » باشد كه به نحوى مربوط به پيامبر باشد، و در صورتى مربوط مى گردد كه مقصود «اقرباى » او باشد نه مهر ورزيدن هركسى به خويشاوندان خويش.

پاسخ به يك سئوال

ممكن است گفته شود كه مودت اهل بيت نمى تواند اجر رسالت باشد ونه به منزله اجر آن، زيرا صريح آيات در باره پيامبران ياخود پيامبر اين است كه هرنوع اجر براى پيامبران فقط بر عهده خدا است، چنانكه در سوره هود ا يه 29 مى فرمايد:

( لا اَسْئَلُكُمْ عَلَيْهِ مالاً اِنْ اَجْرِىَ اِلاّ عَلىَ اللّهِ) .

: از شما مزدى نمى خواهم، اجر من فقط بر عهده خدا است.

بنابراين نمى توان چيزى را خواه مودت باشد يا چيز ديگر اجر رسالت دانست.

پاسخ:

آيه (47) از سوره سبأ آشكارا دلالت دارد كه رسول گرامى اجر طلبيده ولى پاداشى كه سرانجام، نتيجه آن برخودامت عائد مى باشد چنانكه مى فرمايد:

( قُلْ ما سَئَلْتُكُمْ مِنْ اَجْر فَهُوَ لَكُمْ اِنْ اَجْرِىَ اِلاّ عَلىَ اللّهِ) .

چيزى كه از شما به عنوان پاداش طلبيده ام به نفع شما است و اجر واقعى من بر عهده خدا است».