نظر نويسنده تفسير:

نويسنده تفسير در توضيح آيه دچار مخمصه مى شود زيرا مى بيند معنى آيه طبق تفسير او اين مى شود: اى افراد با ايمان از روزيها بخوريد اگر خدا را عبادت كنندگانيد، و مفهوم آن اين مى شود كه افراد غير مؤمن از روزيها نخورند، چون از عبادت كنندگان خدا نيستند.

براى فرار از اين مخمصه مى نويسد: آيه شريفه مفهوم ندارد، و معنى مزبور از آن استفاده نمى شود زيرا اين سخن غير عملى است.

واين سخن منطق نويست كه بگوئيم چون مفهوم آيه از نظر ما غير عملى است پس آيه مفهوم ندارد در صورتى كه جمله شرطيه درجائى مفهوم ندارد كه شرط محقق موضوع باشد چنانكه در مثال «اِنْ رُزِقْتَ وَلَداً فَاخْتِنْهُ» ،چنين است و در اين مثال جمله شرطيه مفهوم ندارد، زيرا بسيار بديهى است كه اگر كسى فرزند نداشته باشد، طبعا موضوع ختنه هم منتفى مى شود.

ولى در آيه مـورد بحـث مـا، اگر معنـى آيـه را آن طـور بگوئيـم كه نويسنده مى گويد: بايد به مفهوم آن نيز ملتزم شد و گفت: از روزيها بخوريد اگر از عبادت كنندگانيد و كسى كه از عبادت كنندگان نباشد، نبايد روزى بخورد و اين قطعاً صحيح نيست.

نتيجه اينكه: مراد از « وَاشْكُروُا لِلّهِ» همان سپاسگزارى است نه عبادت و پرستش، فرق ما بين عبادت و پرستش هم در لغت و عرف و اصطلاح عرب بسيار است و جمله « اِنْ كُنْتُمْ اِيّاهُ تَعْبُدوُنَ» از متممات جمله « وَاشْكُروُالِلّهِِ» مى باشد.

در اين بيست و پنج مطلب بخشى از لغزشهاى نابخشودنى نويسنده را ياد آور شديم، هرچند اشتباهات او در اين كتاب منحصر به اين موارد نيست، ولى تاآنجا كه با عقائد اسلامى ما تصادم داشت آنها را روى دائره ريختيم و با دلائل روشن به نقد آنها پرداختيم، و آنجا هم كه با عقائد ما ارتباطى نداشت از آن نظر نقد نكرديم تا پايه « قرآن شناسى» او روشن گردد ـ مع الوصف ـ اعتراف مى كنيم كه وى در پاره اى از