مطلب بيست و چهارم [1]

آيا شكر در قرآن به معنى « عبادت » است ؟

( قًّلَ هذا مِنْ فَضْلِ رَبِّي لِيَبْلُوَنِي َاَشْكُرُ اَمْ اَكْفُرِ وَمَنْ شَكَرَ فَاِنَّما يَشْكُرُ لِنَفْسِهِ وَ مَنْ كَفَرَ فَاِنَّ رَبِّي غَنِيٌّ كَرِيمٌ) ( نحل، آيه 40)

« سليمـان گفت اين از فضـل خـدا اسـت و مرا به ايـن وسيله امتحـان مى نمايد كه آيا بنده شكر گزار هستم يا بر نعمتهاى وى كفر مى ورزم، وكسى كه در برابر نعمتهاى او سپاسگزار باشد به سود خود او مى باشد و كسى كه كفر ورزد به راستى پروردگار من بى نياز و بزرگوار است».

آيا « شكر» و « عبادت» يك مفهوم دارد؟

قرآن در تفهيم مقاصد خود اصطلاح مخصوصى ندارد، و آنجا كه اصطلاح خاصى دارد، مردم را از مقاصد خود آگاه ساخته است، اكنون ما معنى اين دو لفظ را از نظر لغت عرب كه لغت قرآن است بررسى مى نمائيم، تا روشن گردد كه آيا اين دو لفظ از نظر مفهوم يك معنا دارند يا اينكه اين دو لفظ دو معنى مختلف دارند، ولى گاهى هردو مفهوم بر يك مورد صدق مى نمايند و به اصطلاح دانشمندان آيا اين دو لفظ اتحاد مفهومى دارند و حمل يكى بر ديگرى حمل اولى است مانند:«الإنسانُ حيوانٌ ناطقٌ» ، ويا دو مفهوم مختلف مى باشند و اگر اتحادى هست اتحاد